Blind run & 4 mijl

Het was een sportief weekend voor Voys. Zaterdag deden collega’s Mark en Jorg mee met de Blind Run en zondag deed een team van zo’n veertien belhamels mee aan de 4 mijl. Hieronder lees je over de ervaringen van onze collega’s.

The Blind Run

Door Jorg Vletter

Het is zaterdagochtend 11 oktober en ik besef me dat het tijd is om geblinddoekt rondjes te rennen in het Griftpark in Utrecht. Dat klinkt als vragen om ongelukken, maar niets is minder waar! Er staat namelijk een nieuw evenement op het programma: The Blind Run. Een hardloopwedstrijd waarbij je als duo loopt, maar waarbij één persoon geblinddoekt is. Letterlijk gaat het hier dus om blind vertrouwen. Dat doen we niet voor de lol (nou ja, niet alleen), maar om geld op te halen voor de Bartiméus Sonneheerdt Vereniging.

“Jij gaat geblinddoekt!”

Mark is er snel uit: “Jorg, jij gaat geblinddoekt!” “Natuurlijk”, denk ik bij mezelf, “dat kan niet mis gaan(!).” Van tevoren krijgen we de tip om toch vooral een keer van tevoren te oefenen. Blind hardlopen is voor de meesten van ons immers geen dagelijkse bezigheid. We lopen ons eerste ‘blinde’ rondje rondom de Euroborg. Het ontbreken van een zintuig is niet niks en dus heb je een lage snelheid en goede focus nodig. Mark moet als ‘mijn begeleider’ alles benoemen: verandering van ondergrond, omhoog of omlaag, bochtje links of bochtje rechts. Ons rondje Euroborg in Groningen gaat prima; tijd voor de real deal!

Blind (survival)run

Voor de start knalt de energie er bij iedereen vanaf. Er wordt een blinde warming-up gedaan en via de speakers worden we nog even opgepept! 3-2-1 GO! De eerste meters zijn wat onwennig. Nog even heb ik een idee van hoe de weg voor mij loopt, maar dat verdwijnt snel. Het gaat nu echt om blind vertrouwen. Er zijn heel veel blind runners en daarom doen we het rustig aan. Totdat Mark roept “Nu gaan we door het gras”, “Tempo maken” en “Er komt zo een trapje aan” Ik krijg steeds meer het idee dat dit een blind survivalrun is. Gelukkig is het trapje een hoax.

De vijf rondes die volgen gaan lekker snel. We moeten immers morgen ook nog de vier mijl rennen. Ik leer het parcours – door de instructies van Mark en door mijn overige zintuigen – een beetje kennen. Weliswaar schampen we onderweg vier deelnemers, een dranghek en glijd ik één keer door een bocht, maar verder verloopt de run redelijk snel en soepel.

Als we over de finish komen, vindt Mark dat zijn taak erop zit en laat mij direct los. Ik zwalk door het afzetlint en zorg daarmee voor veel vermaak bij het publiek. Thanks broer; weg vertrouwen.

Sponsoren

Wat een prachtige ervaring was deze run! We hebben veel lol gehad, maar belangrijker: onze vijf rondes blind rennen hebben € 445,- opgehaald. In totaal heeft The Blind Run € 29.257,- opgeleverd voor de Bartiméus Sonneheerdt Vereniging.

Sponsoren: hartelijk bedankt en wie weet tot volgend jaar!

De 4 mijl van Groningen

Door Anniek Ottens

Uitgelaten staan we bij elkaar. De een schudt letterlijk de zenuwen van zich af door wat met armen en benen te zwaaien, anderen staan met elkaar te ginnegappen en weer een ander staart stoïcijns voor zich uit: het is zover, we mogen – of moeten, voor sommigen – de vier mijl van Groningen rennen. Hoewel we ieder jaar heel goed weten op welke datum deze run plaatsvindt, komt de wedstrijd voor sommigen (inclusief mezelf) toch ieder jaar weer wat onverwacht en moeten we last minute nog wat vervangende lopers zien te regelen (bedankt Menno en Romke!).

Gedrild door commandant Kasemier

Aan de voorbereiding zou het niet mogen liggen. Een voormalig triatlon atleet, in de persoon van Jerzy Kasemier, heeft het hardloopteam de afgelopen weken gedrild en klaargestoomd voor de 4 mijlen die voor ons liggen. Toch flitsen de vragen “Ben ik wel goed getraind?”, “Ga ik mijn tijd verbeteren?” en “Als ik de finish maar haal” bij menig loper door het hoofd. Ook mijn gedachten slingeren heen en weer tussen: “Doen we ff” en “Waarom doe ik eigenlijk mee, ik ren liever alleen.” Dat laatste gaat me vandaag vermoedelijk niet lukken. Zo’n 19.999 andere lopers gaan dezelfde 6,4 km als ik afleggen, allen binnen een tijdsbestek van zo’n drie uur.

De wedstrijd

Rond 1 uur lopen we naar de start. Inmiddels heeft de nervositeit bij iedereen plaatsgemaakt voor kinderlijk enthousiasme. Onze warming-up bestaat uit het huppelen van hek naar hek in de startvakken. Om 13:53 is het dan eindelijk zover: rennen! Ik maan mezelf rustig te starten, zodat ik niet halverwege met mijn tong op mijn schoenen een van de EHBO’ers om zijn of haar nek hoef te klampen. Her en der verspreiden de Voys shirtjes zich over het parcours en al gauw zijn we elkaar allemaal uit het oog verloren, iedereen met maar één ‘heilig’ doel voor ogen: de finish op de Vismarkt!

Koud bier over 3 km

Langs de kant van de weg worden we aangemoedigd door enthousiaste toeschouwers. Bordjes met “Nog 3357 meter tot een koud biertje” en enthousiastelingen die met een indrukwekkend instrumentarium opzwepende melodieën produceren, slepen de renners er doorheen. Ze zorgen ervoor dat ook ik de wedstrijd met een grote grijns weet te door staan. Zozeer zelfs, dat ik meer bezig ben met de mensen langs de kant, dan met het feit dat ik een wedstrijd aan het rennen ben en een tijd te verdedigen heb. Voor ik het weet, ren ik dan ook – samen met hordes andere mensen – de Herestraat in, waar een spandoek me vertelt dat ik er alweer 5,9 km op heb zitten.

Rode hoofden, mooie prestaties

Met een tijd van 37.25 ren ik de finish over. Niet verkeerd, vind ik zelf, maar een pr is het niet. Aan de enthousiaste klanken van mijn collega’s te horen, ben ik daarin één van de weinigen: veel collega’s hebben hun doel behaald en een mooie prestatie weten neer te zetten. De toppers! Met een rood hoofd en een onstilbare dorst lopen we, na het in ontvangst nemen van een prachtige medaille, samen naar het ‘na-zit-cafe’. Hier klokken we dankbaar het biertje achterover dat ons 3357 meter geleden al beloofd was! Volgend jaar weer? “Absoluut! En dan begin ik eerder met trainen… echt!”